ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΤΙ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα τελείως διάφορο γεγονός του Σταυρού. Δεν είναι ο Σταυρός με άλλη όψη. Είναι λοιπόν γεγονός, γιατί συνέβη, αλλά γεγονός έτερον του Σταυρού.

Περί της Αναστάσεως του Χριστού υπάρχουν δύο θεωρίες του Χριστιανισμού Τον Δυτικό Χριστιανισμό δεν δικαιούμαστε, από Κανονικής επόψεως, να αποκαλέσουμε Εκκλησία γιατί βρίσκεται εκτός της Μιάς Εκκλησίας του Χριστού «ήν περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου», που την ίδρυσε στον κόσμο για την σωτηρία του κόσμου, και αυτή η Εκκλησία είναι μόνον η Ορθόδοξη Μία, Αγία Αποστολική Εκκλησία.

α) Η πρώτη θεωρία είναι του Μπούλτμαν, ο οποίος ισχυρίζεται, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι έκφραση του γεγονότος του Σταυρού. Δηλαδή, όπως έζησε ο Χριστός, «είναι υπεράνω του θανάτου». Έτσι όμως ουσιαστικά καταργεί την Ανάσταση. Ρίχνει δηλαδή το βάρος στην ανάσταση ως θέση του Σταυρού(=ενδοκοσμικότητα).

β) Η δεύτερη θεωρία είναι του Σλαϊερμαχερ (= θεολόγος της υποκειμενικής εμπειρίας), ο οποίος ισχυρίζεται ότι η Ανάσταση δεν είναι γεγονός έτερον του Σταυρού, αλλά είναι η έκφρασις της βαθύτατης εντύπωσης, την οποίαν άφησε ο Χριστός στους μαθητές Του κατά. την επίγεια ζωή Του. Δηλαδή, ουδετεροποιεί και αχρηστεύει το γεγονός της Ανάστασης, «και ο Χριστός βιώνεται μόνον ως νικήσας τον θάνατον», όπως δηλαδή ο κάθε κοινός, θνητός άνθρωπος, όλοι μας, που νικάμε τον θάνατο με τον θάνατό μας, «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας».

Από πλευράς Ορθοδόξου Θεολογίας ο Χριστός αναστήθηκε όντως (=πράγματι). Την δόξα όμως, της Ανάστασης του Χριστού την θεωρούν (= την βλέπουν, την ερευνούν) οι πιστοί Του, και όχι, οι ιστορικοί, η Ανάσταση είναι γεγονός πιστευόμενο. Γεγονός, διότι συνέβη, αλλά μη αποδεικνυόμενο, διότι κείται (= ευρίσκεται) πέραν του τάφου, άρα ούτε ο ιστορικός ούτε και εμείς μπορούμε να το αποδείξουμε, ότι αναστήθηκε.

Γι΄ αυτό και οι μάρτυρες της Αναστάσεως δεν είναι εκείνοι οι οποίοι είδαν τον Αναστάντα Χριστό (= οι στρατιώτες), αλλά «οι ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ματθ. 28,1-5). Η Ανάσταση του Χριστού είναι ιστορικό γεγονός. Συνέβη. Το μαρτυρεί ο Χριστιανισμός. Δεν μπορείς να το αποδείξεις, γιατί τότε δε θα είχε καμιά σημασία πλέον η πίστη» θα γινόταν η ιστορία κριτήριο της πίστεως.

Και ο Σταυρός και η Ανάσταση του Κυρίου είναι γεγονότα πίστεως, πιστευόμενα, αλλά αναπόδεικτα. Ξεφεύγουν τον ορίων της κοσμικότητας, της λογικής. Το γεγονός της Ανάστασης φωτίζει και συνειδητοποιεί στους μαθητές τόσο τη ζωή όσο και το Σταυρό του Χριστού. Τώρα κατανοούν οι μαθητές Του ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, Χωρίς την Ανάσταση δεν καταλάβαιναν τίποτε. Μετά την Ανάσταση γίνεται μιά μετάθεση βασική στο κήρυγμα. Το κήρυγμα είναι κήρυγμα περί του Κυρίου (— Σταυρός — Ανάσταση).

Έχουμε Χριστολογία, και όχι κήρυγμα περί της Βασιλείας του Θεού. Προσωποποιείται δηλαδή, η Βασιλεία του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού. Πάνω στο Σταυρό δεν πάσχει ένας κοινός θνητός, αλλά ο Μεσσίας.

Χωρίς την Ανάσταση η ζωή του Χριστού θα ήταν ζωή κοινού θνητού, και ο Σταυρός αποτυχία, καταστροφή. Τώρα υπό το φως της Αναστάσεως θεμελιώνεται. Εάν ο Χριστός δεν ήταν ο Μεσσίας, οι Χριστιανοί θα ήταν κτισματολάτρες, «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις υμών», (Α' Κορ. 15,1-58). Μαρτυρίες και όχι αποδείξεις υπάρχουν περί της Αναστάσεως του Χριστού, Και έχουμε δύο μαρτυρίες:

α) Τον κενό (= άδειο) Τάφο, και

β) Τις εμφανίσεις του Χριστού.

1) Ο κενός Τάφος: Η αρχαιότερη αναφορά του κενού Τάφου είναι του Ευαγγελιστού Μάρκου, [κεφ. 16, (65 με 70 μ,Χ, )], διό αποτελεί και είναι ιστορικό γεγονός.Είναι αδιανόητο να υπήρξε κήρυγμα περί της Αναστάσεως του Χριστού και να υπήρχε το Σώμα του Κυρίου στον τάφο, γιατί το κήρυγμα περί της Αναστάσεως και του κενού τάφου έγινε αρχικά στον τόπο της εκτέλεσης του Χριστού. Το Σώμα του Χριστού είναι αδύνατον να κλαπεί τόσο ενωρίς, μετά από μιάμιση μέρα.

Ο Τάφος εφρουρείτο από αδίστακτους Ρωμαίους Στρατιώτες. Επομένως, ήταν πολύ ενωρίς να κλαπεί το Σώμα, διότι η Ανάσταση δεν έγινε μετά από καιρό, για να υπάρξουν πιθανότητες κλοπής. Και η Ιουδαϊκή πολεμική δεν αμφισβητεί τον κενό τάφο. αλλά λέγει, ότι έχει κλαπεί το Σώμα, γεγονός που σημαίνει ότι ο Χριστός ετάφη, και ακόμη το γεγονός ότι σι εμφανίσεις του αναστάντος Χριστού έλαβαν χώρα κυρίως στη Γαλιλαία, και όχι εκεί που βρέθηκε ο αδειανός τάφος, συνηγορεί υπέρ της ιστορικότητος της Αναστάσεως.

Και ακόμη το ότι ο κενός τάφος δεν εφευρέθηκε ως επιχείρημα από τους Χριστιανούς, ότι αναστήθηκε ο Κύριος, μαρτυρεί περί της αντικειμενικότητος του γεγονότος. Άλλωστε οι ίδιοι οι μαθητές φοβήθηκαν και δε πίστεψαν αρχικά στην Ανάσταση. Δεν έχουμε, λοιπόν, εξωευαγγελικές μαρτυρίες περί του τάφου. Δεν μπορούμε το γεγονός του κενού Τάφου να το αποδείξουμε δια της ιστορίας, να κάνουμε δηλαδή ιστορισμό.

2) Οι Εμφανίσεις του Χριστού: Το γεγονός της Αναστάσεως ουδείς Απόστολος το είδε. Εκείνοι που το είδαν(=οι στρατιώτες), πληρώθηκαν από το άθλιο Ιερατείο, και δεν εμαρτύρησαν την αλήθεια, αλλά προτίμησαν να εψευδομαρτυρήσουν, «…ιδού τίνες της κουστωδίας ελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν τοις αρχιερεύσιν άπαντα τα γενόμενα, και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων…αργύρια ικανά έδωκαν τοις στρατιώταις λέγοντες, είπατε ότι οι μαθηταί αυτού νυκτός ελθόντες έκλεψαν αυτόν ημών κοιμωμένων... οι δε λαβόντες τα αργύρια εποίησαν ως εδιδάχθησαν, και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά τοις Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον», (Ματθ. 28,11-15).

Στην μεγάλη αυτή εγκληματική κατηγορία - απάτη σε βάρος του Ιερατείου και των Ρωμαίων Στρατιωτών δεν υπήρξε ουδεμία διαμαρτυρία από πουθενά, γεγονός που σημαίνει ότι, όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι στη συμμωρία κατά του Χριστού, με τη συμπεριφορά τους αυτή, λίαν σαφώς, μας δίνουν μιαν ατράνταχτη μαρτυρία - ντοκουμέντο, περί της πραγματικής Αναστάσεως του Χριστού.

Οι Απόστολοι είδαν τον Αναστάντα Ιησούν τον Ναζωραίον και τον ανεγνώρισαν, (Α' Κορ. 15,1-11).. Η αρχαιότερα μαρτυρία (56 μ.Χ.) είναι του Αποστόλου Παύλου, «...παρέδωκα γαρ υμίν εν πρώτοις ό και παρέλαβον, ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι εγήγερται τη Τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, και ότι ώφθη Κηφά είτα τοις δώδεκα έπειτα ώφθη επάνω πεντακοσίοις αδελφοίς εφάπαξ, εξ ών πολείους μένουσιν έως άρτι, τινές δε και εκοιμήθησαν ......... » (Α' Κορ. 15,3-7 ).

Και τον είδαν πράγματι οι Μαθητές Του, γιατί δεν εξηγείται, είναι ανεξήγητο γεγονός η στάση τους, η μεταστροφή τους μετά την Ανάσταση(=ιστορική απόδειξη), αν δεν είχε συμβεί ένα τέτοιο γεγονός στη ζωή τους. Για την πραγματική Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θα μπορούσαμε να πούμε πολύ περισσότερα, αλλά δεν μας το επιτρέπει ο χώρος. Ίσως πούμε περισσότερα σε άλλη ευκαιρία που θα μας δοθεί. Πάντως, κατακλείοντας, το σημερινό μας άρθρο περί της Αναστάσεως του Χριστού, αξίζει να τονιστεί, ότι διά της Αναστάσεως του Κυρίου ήρθε η αρχή του τέλους, ήτοι της ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ του Χριστού, η οποία θα είναι και η κορύφωση του τέλους, γιατί, νικήθηκε το κακό, ο μεγάλος εχθρός μας, ο θάνατος. Αυτό είναι το νόημα της Αναστάσεως, ότι ο «έσχατος εχθρός μας ο θάνατος καταργείται», (Α' Κορ. 15,26 πρβλ. Κολασ. 1, 15-23).

Στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, στο Σώμα του Χριστού συμμετέχει όλη η φύση, και έτσι θεώνεται όλη η πλάση, όλη η δημιουργία. ΠΑΣΧΑ 2011 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ.

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ

Η αποστολή της ενανθρώπισης του Λόγου του Θεού, του Μεσσία Ιησού Χριστού, ήταν να σώσει ζώντας και νεκρούς και με την Ανάσταση Του να γίνει ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών». Την αποστολή αυτή την τελείωσε με τον ευαγγελισμό «και τοις εν φυλακή πνεύμασι», και ο ευαγγελισμός αυτός των νεκρών έγινε στο τριήμερο διάστημα μεταξύ του θανάτου και της Αναστάσεως Του.

Και θα έπρεπε να γίνει αυτό γιατί όλοι, και αυτοί ακόμη που υπήρξαν στη ζωή τους δίκαιοι και απεβίωσαν, πριν την ενανθρώπηση του Χριστού ευρισκόμενοι στα δεσμά του θανάτου τον περίμεναν, ώστε με την εκεί, ίση προς τούς νεκρούς παρουσία Του, και το κήρυγμά Του να τους ανοίξει το δρόμο προς τον Παράδεισο που ήταν κεκλεισμένος γι' αυτούς εξ’ αιτίας της παράβασης των πρωτοπλάστων, «εις τούτο γαρ και νεκροίς ευηγγελίσθη» ίνα κριθώσι μεν κατά ανθρώπους σαρκί, ζώσι δε κατά Θεόν πνεύματι» (Α Πέτρ. 4,6 ).

Έτσι λοιπόν ο Χριστός για να πληρώσει τα πάντα επί της γης κατέβηκε, διά του Σταυρού, στον Αδη και έδωκε τον Εαυτόν Του αντάλλαγμα στο θάνατο, «ίνα οι εν τω Αδάμ αποθνήσκοντες ζωοποιηθώσιν λύσας τας οδύνας του θανάτου», και με την εν συνεχεία Ανάσταση Του έγινε Πρωτότοκος εκ των νεκρών, για να είναι μόνον Αυτός «τα πάντα και εν πάσι πρωτεύων» .

Όσο ευρίσκετο ο Χριστός στον κόσμο οι άνθρωποι εσώζοντο με την ακράδαντη πίστη τους στο Πρόσωπό Του, «ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι... και ως επίστευσας γενηθήτω σοι» ( Μαρκ. 9,23 - Ματθ. 8,13 ), και από τότε που έφυγε, σωματικά, από αυτόν εδώ τον κόσμο, σωζόμαστε με το εξ ύδατος βάπτισμα ή με το «βάπτισμα αίματος» (=μαρτύριο). Όμως έπρεπε να σωθούν και όσοι πέθαναν πριν την ενανθρώπισή Του, και ιδιαιτέρως όσοι πέθαναν από τον επί Νώε κατακλυσμό. Αυτούς ο Χριστός τους έσωσε με την κάθοδο Του στον Αδη, και η Γραφή στο θέμα αυτό είναι λίαν σαφής, και κατηγορηματική «ενώ και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν», ( Α' Πέτρ. 1,18 ).

Συνεπώς, το Μέγα Σάββατον ο Ιησούς Χριστός «εκουσίως ανελθών εν τω Σταυρώ και θάνατον υπομείναι», στο διάστημα της τριημέρου ταφής Του, κατέβηκε στον Άδη, για να κηρύξει και να τελειώσει το έργο Του, «και νεκροίς ευηγγελίσθη... ίνα πλήρωση τα πάντα». Και εκεί όσοι τον γνώρισαν ως Μεσσία και τον πίστεψαν σώθηκαν και θα εκπορευθούν, την ημέρα Εκείνη την μεγάλη και Επιφανή, «εις ανάστασιν ζωής», και όσοι δεν τον αποδέχτηκαν, έμειναν στα δεσμά του Άδου, για να εκπορευτούν «εις ανάστασιν κρίσεως», εκεί όπου «έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων», (Ματθ. 8,12 & Ιωάν. 5,29).

 

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Την Μ. Παρασκευή κρίνεται σκόπιμο, για πολλούς λόγους, να σχολιάσουμε την προφητεία του Ιεζεκιήλ που αναγιγνώσκεται μετά την επιστροφή του Επιταφίου στο Ναό. Και κρίνεται σκόπιμο, γιατί προφητεύεται η ανάσταση των νεκρών, και αφ' ετέρου μας αποκαλύπτει, εμμέσως πλην σαφώς, το πότε δίνεται, στο ένζωον έμβρυο, το πνεύιια ζωής (Ιεζ. 37,1-14 ).

1.-) α.-) Ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρει, ότι σε έκσταση (=όραμα) μεταφέρθηκε, από το Θεό σε πεδιάδα η οποία ήταν γεμάτη από ανθρώπινα οστά (= κόκκαλα ) και ο Θεός τον περιέφερε γύρω - γύρω τους, και ήταν πολλά και ξηρά, «εγένετο επ' εμέ χειρ Κυρίου και εξήγαγε με εν πνεύματι Κύριος και έθηκέ με εν μέσω του πεδίου, και τούτο ην μεστόν οστέων ανθρωπίνων... πολλά σφόδρα και ξηρά ».

β.-) Στη συνέχεια μας πληροφορεί ο προφήτης, ότι ρωτήθηκε από το Θεό αν θέλει να πάρουν ζωή αυτά τα οστά, και σε καταφατική του απάντηση έγινε σεισμός, και τα οστά ένα - ένα πήραν νεύρα και σάρκες(= έγιναν ένζωες υπάρξεις ), και προσαρμόζονταν στη φυσική τους άρθρωση, «και ιδού σεισμός, και προσήγαγε τα οστά εκάτερον προς το εκάτερον προς την αρμονίαν αυτού, και είδον και ιδού επ' αυτά νεύρα και σάρκες εφύοντο, και ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω».

γ'.-) Αλλά παρότι τα οστά πήραν ζωή (=έγιναν ένζωες υπάρξεις) με τα νεύρα και τις σάρκες που πήραν, εν τούτοις δεν είχαν πνοήν ζωής (=αιωνιότητα). Όμως, αφού έκανα, ως προφήτης, ό,τι μου είπε ο Θεός, τότε μπήκε σ' αυτούς η πνοή της ζωής, και στάθηκαν στα πόδια τους, «και ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω, και πνεύμα ουκ ην επ' αυτών. Και επροφήτευσα καθότι ενετείλατό μοι, και έζησαν, και έστησαν επί των ποδών αυτών». Άρα ο άνθρωπος ζή και μετά, το θάνατό του, και θα αναστηθεί για την αιώνια ζωή στη βασιλεία των ουρανών.

2.-) Η όλη αυτή διαδικασία του οράματος του προφήτη Ιεζεκιήλ μας βοηθεί να συμπεράνουμε, με την βοήθεια και των (Γεν. 2,7,Έξ. 21,22-25, Αριθ. 5,11-31, Λουκ.1,24 & 1,40-41), πότε δίνεται από το Θεό το πνεύμα ζωής. Και δίνεται στο κυοφορούμενο το πνεύμα ζωής, όταν θα είναι «εξεικονισμένον», όταν θα φέρει καταφανή τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου σώματος, όταν οργανιστεί το κορμί, και γίνει επιτήδειον για την υποδοχή του πνεύματος ζωής, και τότε χύνεται σε όλο του το κορμί (=σώμα), και αυτό γίνεται μετά τον τέταρτο ή και πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης, «και εσκήρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής», (Λουκά 1,24 & 1,40-41 ).

Δεν διεκδικείται το αλάθητον, ωστόσο αναμένεται, επ' αυτού, διάλογος αληθείας, «ίνα οι δόκιμοι φαίνεροί γένωνται εν υμίν» (Α' Κορ.11,19 ).

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Πολλά και μεγάλα είναι τα γεγονότα που διαδραματίζονται τη Μ. Πέμπτη. Εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε φώς στο γεγονός της Προδοσίας του Ιούδα του Ισκαριώτη μαθητού του Χριστού, (Λουκ. 22,1,33 & Ματθ. 27,140), γιατί πολλά γράφονται και λέγονται όλως αδικαιολόγητα και εκτός αληθείας και πραγματικότητος,

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:

Διερωτώνται πολλοί, πώς είναι δυνατόν ο Ιούδας να χαρακτηριστεί προδότης αφού ο Χριστός, σε καθημερινή βάση, ήταν ορατός και ευπλησίαστος από τους πάντες και η Γραφή ομιλεί για την προδοσία Τα ερωτήματα είναι εντελώς αστήρικτα και καταλήγουν σε «σοφίσματα», διότι:

α.-) Από μόνος του έγινε όργανο του Σατανά, και ήλθε σε επαφή με τους Αρχιερείς, τους Γραμματείς, και τους κατακτητές Ρωμαίους Στρατηγούς, και συμφώνησε μαζί τους για τα της προδοσίας του Χριστού. Μάλιστα τους υπέδειξε, ο ίδιος, και τον βέβαιο τρόπο της προδοσίας, και πληρώθηκε γι’ αυτή του την αποτρόπαιο πράξη, «... εζήτουν οι αρχιερείς και οι γραμματείς το πώς ανέλωσιν (=φονεύσουν) αυτόν, εφοβούντο γαρ τον λαόν. Εισήλθε δε ο σατανάς εις Ιούδαν τον επικαλούμενον Ισκαριώτην.,., και απελθών συνελάλησε τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και στρατηγοίς το πώς αυτόν παραδώ αυτοίς, και εχάρησαν, και συνέθεντο αυτό αργύρια δούνε... και εζήτα ευκαιρίαν του παραδούναι αυτόν αυτοίς » ( Λουκά 22,1-5 ).

β'.-) Ο Χριστός, στο δείπνο για την εορτή, γνωρίζοντας τα σχέδια του Ιούδα προσπάθησε, όπως ακριβώς έπραξε και με το Πέτρο, (Λουκά 22,31-33), να τον αποτρέψει από την προδοσία, αλλά ο δόλιος Ιούδας έμεινε αμετανόητος, «... πλήν ιδού η χείρ του παραδίδοντος με μετ' εμού επί της τραπέζης ... πλην ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ού παραδίδοται». Δηλαδή, η Γραφή ομιλεί για αυτή καθ' εαυτήν την πράξη της προδοσίας του Χριστού, όχι και για τον προδότη.

γ’.-) Ο δούλος και δόλιος Ιούδας γνωρίζοντας τον τόπο όπου συνήθιζε να προσεύχεται ο Χριστός, οδήγησε εκεί τους αρχιερείς και τους στρατηγούς του ιερού και πρεσβυτέρους και τους τον υπέδειξε, « ... ο λεγόμενος Ιούδας προηγεν αυτούς, και ήγγισε τω Ιησού φιλήσαι αυτόν, τούτο γαρ ση μείον δεδώκει αυτοίς ... ».

δ.-) Ο Ιούδας δε πίστευε ότι θα καταδικαζόταν ο Χριστός, γι' αυτό και όταν έμαθε τη θανατική καταδίκη, ακολούθησαν τα αποδεικτικά γεγονότα της όλης σκευωρίας για την προδοσία του Χριστού, «... Τότε ιδών Ιούδας ότι κατεκρίθη, μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια τοις αρχιερεύσι και τοις πρσβυτέροις λέγων, ήμαρτον παραδούς αίμα αθώου ... και απελθών απήγξατο (=κρεμάστηκε, πνίγηκε με σχοινί) (Ματθ. 27,3-10). Τα αναφερόμενα αυτά της Γραφής δε διαψεύστηκαν από τους δράστες, αντίθετα οι ίδιοι με τις μετέπειτα πράξεις τους τα επιβεβαίωσαν. Ο Ιούδας είναι ένας άθλιος και αμετανόητος προδότης.

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Η Ευαγγελική περικοπή της Μεγάλης Τετάρτης αναφέρεται σε μιά τελευταία σκηνή του Χριστού στο Ναό, που σημειώθηκε μετά από την θριαμβευτική είσοδο Του στην Ιερουσαλήμ, και ενώ την αποσιωπούν οι άλλοι Ευαγγελιστές, ο Ιωάννης την αναφέρει, για να δείξει και να τονιστεί η μεγάλη της σπουδαιότητα. «Ήσαν δέ τίνες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή... και ήρώτησαν λέγοντες, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν» (Ιωάν, 12,21). Δύο πράγματα θα ερευνήσουμε, ακροθιγώς πως, λόγω χώρου.

α-) Αν οι αναφερόμενοι Έλληνες είναι πράγματι του γένους των Ελλήνων, και

β'.-) Τί εννοούσε ακριβώς ο Χριστός με όσα είπε και έδειξε, όλως περίτρανα, στο συγκεκριμένο αυτό επεισόδιο.

1.-) Υπήρξε αμφισβήτηση αν πράγματι, αυτοί που ζήτησαν να δούν το Χριστό, ήσαν Έλληνες του γένους των Ελλήνων, ή η λέξη με την οποία δηλώνονται οι ειδωλολάτρες. Ο ισχυρισμός αυτός δεν αληθεύει, γιατί αυτοί που ζήτησαν να δουν το Χριστό, ήσαν Έλληνες του γένους των Ελλήνων, γιατί στην προσπάθεια τους να συναντήσουν οπωσδήποτε το Χριστό, δεν αποτάνθηκαν στο τυχόντα μαθητή του Χριστού, αλλ' έψαξαν και βρήκαν τόν συγκεκριμένο εκείνο μαθητή που είχε Ελληνικό όνομα «ούτοι προσήλθον Φιλίππω». Αυτή η επισήμανση είναι σημαντική για να μας οδηγήσει στην πάσαν αλήθεια.

Συνεπώς, οι συναναβαίνοντες Έλληνες «ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή», ήσαν πράγματι Έλληνες προσήλυτοι από το γένος των Ελλήνων, γιατί αν προσδιορίσουμε τους προσήλυτους μόνο με το Έλληνες, τότε υποπίπτουμε σε σφάλμα, γιατί προσήλυτοι δεν ήσαν μόνο εκ των Ελλήνων, αλλά και εκ παντός έθνους. Άρα, όταν η Γραφή αναφέρει Έλληνες, και την όλη συμπεριφορά του Χριστού στο άκουσμα του ονόματος «Έλληνες» , τότε γίνεται φανερόν, ότι πρόκειται για Έλληνες εκ του ενδόξου γένους των Ελλήνων.

2.-) Ο Χριστός, σε ανύποπτο χρόνο, είχε προειδοποιήσει τους άπραγους Εβραίους, ότι «αρθήσεται αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. 21,43). Ο Χριστός γνώριζε βεβαίως πιό είναι αυτό το συγκεκριμένο Έθνος, και περίμενε την στιγμή που θα δήλωνε την παρουσία του. Δεν ήταν δυνατόν, ο Χριστός, να αφήσει την ουράνια διδασκαλία Του στους άπραγους Εβραίους και στην φτωχότατη και ξύλινη γλώσσα τους. Γι' αυτό και όταν άκουσε ότι επιθυμούν να τον επισκεφθούν Έλληνες πετάχτηκε όρθιος και με πολλή ευχαρίστηση είπε «ελήληθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. 12,20-24) από τη Θεοθαύμαστη καθομιλούμενη τότε Ελληνική γλώσσα όπως και έγινε με την συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού, και άλλαξαν το ρουν της ιστορίας του κόσμου, «εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών».

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΙΤΗΣ μας ενημερώνει, πλέον σαφώς, και δίνει κατηγορηματική απάντηση για το πώς θα υπάρχουμε, μετά το θάνατο μας, την έξοδο μας από αυτήν εδώ ζωή.

Σε μιά ομιλία του ο Χριστός είχε κάνει λόγο για την ανάσταση των νεκρών. Η αίρεση των Σαδδουκαίων το πληροφορήθηκε αυτό, και επειδή δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών, από κακή ερμηνεία και εκτίμηση λεγομένων του Μωυσή, μια ομάδα από αυτούς πλησίασε το Χριστό, με απώτερο σκοπό να τον διαψεύσει ενώπιον των ακροατών Toυ, και αφού πρώτα τον ρώτησαν αν συμφωνεί στα όσα αναφέρει ο προφήτης Μωϋσής στην περίπτωση που ο ένας αδελφός πεθάνει πριν αποκτήσει τέκνα, τότε οφείλει ο επόμενος αδελφός να παντρευτεί την γυναίκα του αδελφού του και να βγάλει απόγονο στον αδελφό του. Ο Χριστός συμφώνησε μαζί τους, και τότε, αφού αναφέρθηκαν σε μιά υποτιθέμενη περίπτωση τους, όπου επτά αδέλφια παντρεύτηκαν την ίδια γυναίκα και τον ρώτησαν θριαμβευτικά, «εν τη ουν αναστάσει τίνος των επτά έσται γυνή, πάντες γαρ έσχον αυτήν».

Σε απάντηση του ο Χριστός, και για να τους αποστομώσει, αναφέρεται στον προφήτη Μωυσή, τον οποίον και οι Σαδδουκαίοι επεκαλέσθησαν, τους ερωτά με απορία, «περί της αναστάσεως των νεκρών ουκ ανέγνωτε το ρηθέν υπό του Θεού (διά των προφητών) λέγοντος. Εγώ ειμί ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ, ουκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων». Και επανερχόμενος ο Χριστός στην υποτιθέμενη περίπτωση των επτά αδελφών που αναφέρθηκαν τους απάντησε. Βρισκόσαστε σε πλήρη πλάνη, γιατί αγνοείται τις Γραφές. Στην ανάσταση των νεκρών που αναφέρομαι εγώ δεν υπάρχουν γάμοι ούτε και διαζύγια. Οι νεκροί συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά το θάνατο τους, και ανάλογα με τις πράξεις τους, θα ζούν με τα εν ουρανοίς αγγελικά σώματα, «πλανάσθε μη ειδοτες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού. Εν γαρ τη αναστάσει, ούτε γαμούσιν (=οι άνδρες δεν παντρεύονται) ούτε εκγαμίζονται (=ούτε οι γυναίκες δίνονται σε γάμον), αλλ' ως άγγελοι Θεού εν ουρανοίς εισί» (Ματθ. 22,23-34 ).

Άρα, μετά την ανάσταση που αναφέρει ο Χριστός, οι αναστημένοι νεκροί θα φέρουν, ανάλογα, και θα ζούν, αιωνίως, όπως οι άγγελοι. Θα φέρουν δηλαδή το απαστράπτον σώμα των αγγέλων. Και το σώμα αυτό το αγγελικό, περίπου, το φέρει ο άνθρωπος και στην εδώ ζωή του, γιατί είναι «βραχύ τι παρ’ αγγέλους ηλλατωμένος», (Εβρ. 2,5-9 ) Η Ευαγγελική περικοπή της Μ. ΤΡΙΤΗΣ, μεταξύ των πολλών άλλων μας βεβαιώνει, ότι οι νεκροί συνεχίζουν να ζούν και μετά τον θάνατο τους, και το σώμα των δικαίων θα είναι το Αγγελικό, διό και ο Παύλος σημειώνει με έμφαση στην επιστολή του προς τους Κορινθίους, ότι υπάρχουν, «και σώματα ουράνια, και σώματα επίγεια, αλλ’ ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων ... ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία », (Α' Κορ. 15,35-46).

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Από σήμερα ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ αρχίζει η Εβδομάδα των Παθών ή όπως αποκαλείται, ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, για τα όλως ιδιαιτέρως βαρυσήμαντα και κοσμοϊστορικά γεγονότα που θα επακολουθήσουν.

Στη σημερινή και πολύ σημαντική Ευαγγελική περικοπή, Αρχιερατική Προσευχή, ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Μεσσίας Ιησούς Χριστός, βλέποντας ότι φεύγει, σωματικά, από τον κόσμο, αναλίσκεται σε μια εκ βάθους προσευχή, για τον Εαυτό του, για τους Μαθητές Του και για όσους θα τον πιστέψουν. Κάνει έναν απολογισμό για το Μεσσιανικό Του έργο, και όλως ιδιαιτέρως αναφέρεται σε ένα σημαντικό έργο Του που όφειλε να πράξει, και το έπραξε ως Μεσσίας, στο να φανερώσει δηλαδή στους μαθητές του το αληθινό ΟΝΟΜΑ του Πατέρα Του. «Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ους δεδωκάς μοι εκ του κόσμου».

Τούτο σημαίνει ότι ο κόσμος, μη εξαιρουμένου και του περιούσιου λαού του, τους Ισραηλίτες (=Εβραίους), δεν εγνώριζαν το πραγματικό Όνομα του μόνου ζώντος Θεού. Οι Εβραίοι τον ΕΝΑ Θεό τον ονομάτιζαν άλως αφηρημένα με το πενταγράμματο ΙΕΟΒΑ, ο οε υπόλοιπος κόσμος τον αγνοούσε εντελώς και πίστευε σε είδωλα Θεών(= ειδωλολάτρες ).

Ο Θεάνθρωπος Μεσσίας Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος που αποκάλυψε το όνομα του Θεού στους μαθητές Του, και δι’ αυτών στον κόσμο, και το όνομα του ζώντος ΘΕΟΥ είναι ΠΑΤΗΡ - ΠΑΤΕΡΑΣ της ορατής και αοράτου κτήσεως. Στην επί του όρους Ομιλία Του αναφερόμενος στους μαθητές Του για το πώς ακριβώς πρέπει να προσεύχονται, τους τονίζει κατηγορηματικότητα, να μη προσεύχονται υποκριτικά, όπως γίνεται στις Συναγωγές των Εβραίων, ούτε και με ακατανόητες και δεισιδαίμονες επαναλήψεις λέξεων, όπως οι ειδωλολάτρες. Τους τονίζει να είναι λίαν προσεκτικοί και τους συνιστά ρητά και κατηγορηματικά: «ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς. Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομα σου .... ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας, αμήν ».

Το όνομα λοιπόν του αληθινού, του ζώντος Θεού, μας συνιστά ο Χριστός, είναι ΠΑΤΗΡ. Ο Πατέρας, η μόνη αρχή και η αιτία της όλης ορατής και αοράτου κτίσεως. Δεν έχει άλλο όνομα, και όσοι δίνουν ή προσπαθούν σκοπίμως να δώσουν άλλα ονόματα του ζώντος Θεού» δεν «ορθοποδούσιν προς την αλήθειαν του ευαγγελίου» ( Γαλ. 2,14 ). Δεν είναι της αληθείας, αλλά του ψεύδους, διό και αστοχούν «περί την αλήθειαν... και εκτρέπονται εις ματαιολογίαν » ( Β' Τιμ. 2,18 & Α' Τιμ, 1,6).

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (ΕΣΠΕΡΑΣ)

 

Από σήμερα Κυριακή των Βαΐων το βράδυ και κάθε βράδυ αρχίζει η Εβδομάδα των Παθών ή όπως αποκαλείται, ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, για τα όλως ιδιαιτέρως βαρυσήμαντα και κοσμοϊστορικά γεγονότα που θα επακολουθήσουν. Μεγάλη Δευτέρα λοιπόν σήμερα της Μεγάλης Εβδομάδος.

Στη σημερινή και πολύ σημαντική Ευαγγελική περικοπή, Αρχιερατική Προσευχή, ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Μεσσίας Ιησούς Χριστός, βλέποντας ότι φεύγει, σωματικά, από τον κόσμο, αναλίσκεται σε μια εκ βάθους προσευχή, για τον Εαυτό του, για τους Μαθητές Του και για όσους θα τον πιστέψουν. Κάνει έναν απολογισμό για το Μεσσιανικό Του έργο, και όλως ιδιαιτέρως αναφέρεται σε ένα σημαντικό έργο Του που όφειλε να πράξει, και το έπραξε ως Μεσσίας, στο να φανερώσει δηλαδή στους μαθητές του το αληθινό ΟΝΟΜΑ του Πατέρα Του. «Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ους δεδωκάς μοι εκ του κόσμου».

Τούτο σημαίνει ότι ο κόσμος, μη εξαιρουμένου και του περιούσιου λαού του, τους Ισραηλίτες (=Εβραίους), δεν εγνώριζαν το πραγματικό Όνομα του μόνου ζώντος Θεού. Οι Εβραίοι τον ΕΝΑ Θεό τον ονομάτιζαν άλως αφηρημένα με το πενταγράμματο ΙΕΟΒΑ, ο οε υπόλοιπος κόσμος τον αγνοούσε εντελώς και πίστευε σε είδωλα Θεών(= ειδωλολάτρες ).

Ο Θεάνθρωπος Μεσσίας Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος που αποκάλυψε το όνομα του Θεού στους μαθητές Του, και δι’ αυτών στον κόσμο, και το όνομα του ζώντος ΘΕΟΥ είναι ΠΑΤΗΡ - ΠΑΤΕΡΑΣ της ορατής και αοράτου κτήσεως. Στην επί του όρους Ομιλία Του αναφερόμενος στους μαθητές Του για το πώς ακριβώς πρέπει να προσεύχονται, τους τονίζει κατηγορηματικότητα, να μη προσεύχονται υποκριτικά, όπως γίνεται στις Συναγωγές των Εβραίων, ούτε και με ακατανόητες και δεισιδαίμονες επαναλήψεις λέξεων, όπως οι ειδωλολάτρες. Τους τονίζει να είναι λίαν προσεκτικοί και τους συνιστά ρητά και κατηγορηματικά: «ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς. Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανόίς αγιασθήτω το όνομα σου .... ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας, αμήν ».

Το όνομα λοιπόν του αληθινού, του ζώντος Θεού, μας συνιστά ο Χριστός, είναι ΠΑΤΗΡ. Ο Πατέρας, η μόνη αρχή και η αιτία της όλης ορατής και αοράτου κτίσεως. Δεν έχει άλλο όνομα, και όσοι δίνουν ή προσπαθούν σκοπίμως να δώσουν άλλα ονόματα του ζώντος Θεού» δεν «ορθοποδούσιν προς την αλήθειαν του ευαγγελίου» ( Γαλ. 2,14 ). Δεν είναι της αληθείας, αλλά του ψεύδους, διό και αστοχούν «περί την αλήθειαν... και εκτρέπονται εις ματαιολογίαν » ( Β' Τιμ. 2,18 & Α' Τιμ, 1,6).

† Πρεσβύτερος

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξoς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος

Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ π. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 27/3/2011

Η ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΕΠΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Ο Μοναχός και η Μονάστρια, για να καταστήσουν στον εαυτό τους περισσότερον ευχερή στην κατόρθωση των Χριστιανικών αρετών, αποκό­πτουν τους δεσμούς τους με τον υλικό κόσμο, και ζουν τη μοναχική ζωή αποτασσόμενοι: Πατρίδα ( γιατί πατρίδα γι' αυτούς είναι ο ουρανός ), συγγενείς, περιουσίας, και « ουδέν ίδιον οφείλουσιν έχοντες, νεκροί όντες του κόσμου » [ Καν. 6 Πρωτο/Δευτέρας Συνόδου ], ορκίζονται « υπακοήν άχρι θανάτου τω Προεστώτι (=Ηγούμενο ή Ηγουμένη ), και τη Αδελφότητι».

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ: 1) Για την κατόρθωση από τους Μοναχούς των Χριστιανικών Αρετών, λίαν απαραίτητος, μεταξύ των πολλών άλλων, είναι ο Ιερός Ναός της Μονής, ο οποίος είναι το κέντρον της καθημερινής ζωής τους. Ο Ιερός Ναός της Μονής είναι η πύλη του ουρανού δια της οποίας επικοινωνούν οι Μοναχοί με την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία, διό και, για τη Γυναικεία ιδίως Ιερά Μονή, ο Ιερέας της ( ο οποίος είναι υποχρεωτικά της εκλογής του Ηγουμενοσομβουλίου, και υποχρεούται να τον διορίζει ο οικείος Επίσκοπος ) δεν είναι δυνατόν να της τον στε-ρήσει ποτέ κανένας και για κανένα λόγο, γιατί με τη συχνή τέλεση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και τη Θεία Μετάληψη, τις διάφορες ακολουθίες και τα Αναγνώσματα, ο Ναός είναι το κέντρο της καθημε-ρινής- ζωής της Μοναχής. Γι' αυτό και η στέρηση του Ιερέα της Μονής από τον οικείο Επίσκοπο είναι εγκληματική πράξη, από Νομο/Κανο-νικης επόψεως, σε βάρος των Μοναστριών, γιατί ισούται και είναι ο πνευματικός θάνατός τους,

2.-) Η Ιερά Μονή με τον Ιερό της Ναό δεν έχει ουδεμία σχέση με την διοίκηση και λειτουργία των κοσμικών Ιερών Ναών, επί των οποίων ο οι­κείος Επίσκοπος έχει κυριαρχικά δικαιώματα. Η Ιερά Μονή είναι αυτο-διοίκητη. Διοικείται από Ηγουμενοσυμβούλιο, και ο Επίσκοπος τότε και μόνο επεμβαίνει, όταν πληροφορηθεί σωστά, ότι δεν τηρείται η Κανονι­κή Τάξη εντός της Μονής η όταν του ζητηθεί από την Ηγουμένη ή το Η-γουμενοσυμβούλιο να επέμβει, και βεβαίως θα επέμβει μόνον στην περί­πτωση που θα συμβεί Μοναχή να είναι παρήκοος, αυθάδης ή πράττουσα τα φαύλα, και κατά έτσι να διασαλεύεται η ειρήνη και ευταξία της Μονής.

3,-) Στην περίπτωση κένωσης της θέσεως της Ηγουμένης, από θάνατο ή παραίτηση, για να μην διασαλευθεί η Τάξη της Ιεράς Μονής ο οικείος Επίσκοπος αποδέχεται τον ορισμό ως τοποτηρητρίας του αρχαιότερου εκλελεγμένου μέλους του Ηγουμενοσυμβουλίου με την επιφόρτισή του να διεξαχθούν, εντός μηνός, εκλογές για την ανάδειξη νέας Κανονικής Ηγουμένης, Τούτο είναι « δεδικασμένον » και αναφέρεται ρητά και κα­τηγορηματικά στους Εσωτερικούς Κανονισμούς των Ιερών Μονών, γενόμενο αποδεκτό από την Ιερά Σύνοδο. Όπου δεν εφαρμόζεται αυτή η Μοναστική τάξη, και παρατηρείται ακαταστασία στην Ιερά Μονή, εν γνώσει ή και με ευθύνη του οικείου Επισκόπου, τότε είναι άμεσα υπεύ­θυνος και υπόλογος ο οικείος αυτός Επίσκοπος έναντι της Ιεράς Συνόδου και εκείθεν. Δεν είναι αδέσποτος ο Επίσκοπος- Οφείλει να εκτελεί απαρέγκλιτα τις Αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

4,-) Η Μοναχή, σε περίπτωση οιουδήποτε παραπτώματός της δίνει λόγο, και εάν απαιτηθεί, υποβάλλει και μετάνοια στην Ηγουμένη, στο Ηγου-μενοσυμβούλιο και στην Αδελφότητα, εκεί που έχει ορκιστεί. «άχρι θα­νάτου υπακοήν τω Προεστώτι (=Ηγούμενη) και τη Αδελφότητι» και πουθενά αλλού, και κατά έτσι λήγει η όλη υπόθεσή της.

Απο όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω γίνεται φανερόν, ότι ο οικείος Επίσκο­πος επί των Ιερών Μονών της περιφέρειάς του, ( Ανδρών & Γυναικών ), δεν δικαιούται να υπερβεί την περιορισμένη στο ελάχιστον δικαιοδοσία του επ' αυτών, « ελεγχόμενη ψιλή πνευματική επιστασία », και να προ­καλέσει, ως μη όφειλε, σύγχυση στην εύρυθμη λειτουργία της Ιεράς Μο­νής, και μάλιστα « να ζητεί και τα ρέστα του ».

ΛΟΙΠΟΝ... « ο έχων ώτα ακούειν. ακουέτω» (Ματθ. 11, 15).