ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ O ΧΡΙΣΤΟΣ... ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΩΣ
ΤΗΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ
«Χριστός γεννάται,
δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε... και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί...»
Ο Πάνσοφος και
φιλάνθρωπος Δημιουργός τα οικονόμησε έτσι, ώστε όταν όλος ο κόσμος της πλάνης
και των οργίων, κουρασμένος από τη ζωή και τον γηρα-σμένο πολιτισμό του, τον
ανίκανο να του χαρίσει την ευτυχία, είχε αισθανθεί βαθειά τον ασπασμό του
ουρανού, που είχε φέρει στη γη η Πρόνοια του Θεού. Όταν όλοι περίμεναν με
αγωνία τον Θεάνθρωπο, για να σωριάσει σε φρικτά ερείπια τον γηρα-σμένο και
ετοιμόρροπο πολιτισμό τους και πάνω εκεί να θεμελιώσει έναν άλλον καινούργιο
πολιτισμό, ικανό για να οδηγήσει τους λαούς στην αλήθεια, στην πρόοδο και στην
ευτυχία. Όταν ο προσδοκώμενος Θεός είχε γίνει πλέον αναμονή όλων των εθνών,
τότε «εξαπέ-στειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό
νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ., 4,4).
Η Γέννηση του ΜΕΣΣΙΑ Ιησού Χριστού, Υιού του ζώντος Θεού, είναι το ΓΕΓΟΝΟΣ της
ανθρώπινης ιστορίας, όχι μόνον γι' αυτά που έδωσε στον κόσμο με την διδασκαλία
Του και το μήνυμα της αλλαγής του κόσμου σε έκταση και σε βάθος, και άλλαξε το
ρουν της ιστορίας του, αλλά κυρίως γι' αυτά που επρόκειτο να δώσει στο μέλλον,
την ανάσταση των νεκρών, την μεγάλη αυτή δωρεά στο ανθρώπινο γένος, που
δυστυχώς εξουσιάζεται από το φοβερό πλήγμα του θανάτου, και ταλανίζεται από το
μισάνθρωπο Διάβολο. Η ενανθρώπιση του Θεού που εξέπληξε, και εκπλήσσει εισέτι
τον κόσμο, είναι ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, χωρίς να πάψει, να είναι και Θεός
(=Θεάνθρωπος), «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού
καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ου-ρανώ», (Ιωάν. 3,11-13). Αυτός που
έγινε άνθρωπος, είναι ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, που σημαίνει, ότι ο Θεός είναι μαζί μας,
δίπλα μας «ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το
όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ημών ο Θεός» (Ματθ. 1,23).
Η Γέννηση του Ιησού
Χριστού, τα Χριστούγεννα, είναι μια μεγάλη γιορτή για την Χριστιανοσύνη, και
μάλιστα για τον Ελληνισμό. Ο Χριστός σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει προς τους
συμπατριώτες Του Ιουδαίους, ότι «αρθήσεται αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και
δοθή-σεται Εθνει, ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθα. 21, 43). Ο Χριστός δεν
μίλησε σε πληθυντικό αριθμό, δεν είπε, ότι η Βασιλεία του Θεού θα δοθεί Εθνη
(=στα Εθνη), αλλά σε ενικό Εθνει (=σε Εθνος), το οποίον θα παράγει τα καλά έργα
που είναι οι καρποί της Βασιλείας αυτής. Αν, λοιπόν, κατά την
γνώμη μου, συνδυάσουμε τα λεγόμενα αυτά του Χριστού, με αυτά που είπε, όλως
ικανοποιημένος πηγαίνοντας προς τα Ιεροσόλυμα για την εορτή του Πάσχα, τη
στιγμή που τον ενημέρωσαν, ότι ζητούν να τον ιδούν Ελληνες (=το Γένος), που
πήγαιναν και αυτοί, «ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή», μονολόγησε με μεγάλη
ευχαρίστηση, «ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου», (Ιωάν. 12, 20-23),
και προσέτι, με το γεγονός ότι η Διδασκαλία Του γράφτηκε στην Ελληνική γλώσσα,
και κηρύχθηκε εκείθεν, «εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών και εις τα
πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών» (Ρωμ. 10, 18), τότε το Εθνος αυτό στο
οποίον αναφέρεται ο Ιησούς Χριστός, είναι το Εθνος των Ελλήνων και κατ'
επέκταση του Χριστιανικού κόσμου, παρά τις αμφιλεγόμενες θέσεις των ερμηνευτών
προς τούτο.
Ο Θεός είναι αγάπη, «ο Θεός αγάπη εστίν» (Α' Ιωάν. 4,7) και εκεί
στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας μας αποκάλυψε την αλογάριαστη αγάπη Του, στο
Θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον
κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν
μη α-πόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν, 3, 16). Και εφέτος, ιδίως εφέτος, η
ανθρωπότητα θα γιορτάσει τη Γέννηση του Κυρίου Ιησού Χριστού, μέσα σε έναν
σκοτεινό και απειλητικό παγκόσμιον ορίζοντα, όπου από παντού έρχεται ο απόηχος
του τρόμου, της πείνας, και της καταστροφής. Η ανθρωπότητα αγωνιά από ακοές
φρικτής παγκόσμιας «Βιβλικής» δοκιμασίας και καταστροφής. Βρίσκεται λιπόθυμη
καταγής με χαμένες τις αισθήσεις της. Ξεψυχάει από φόβο, γιατί διαισθάνεται το
κακό που έρχεται κατ' επάνω της, τρομακτικό και γεμάτο φρίκη εναντίον της.
Ολοένα και χάνεται ο ήλιος της χαράς και της ελπίδας από τις καρδιές των
ανθρώπων. Παντού παγωνιά και απελπισία, και σωτηρία πουθενά.
Μερικοί δήθεν «μεγάλοι»
προσπαθούν, κάνοντας τους σωτήρες της ανθρωπότητας, να συγκρατήσουν ή να
απαλύνουν αυτή την επερχόμενη παγκόσμια λαίλαπα και φρίκη. Όμως μάταια γιατί
προσπαθούν με την επιστήμη του ψεύδους, να φωτίσουν το πηχτό και πνιγηρό
σκοτάδι της. Όμως, τι φως μπορεί να έχει το ψεύδος; Η ώρα του κόσμου ίσως να
βρίσκεται στο τέλος της και η ανθρωπότητα αναμένει εναγώνια ένα σωτήρα.
Αδικα όμως φοβάται ο
κόσμος και αγωνιά ψάχνοντας για σωτήρες. ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ. Ο Κύριος Ιησούς
Χριστός, ο οποίος γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας και γεννάται στις καρδιές
του καθενός μας. Γεννάται, γι' αυτούς που ήρθαν στον κόσμο, γι' αυτούς που
έρχονται και γι' αυτούς που θα έρθουν «έως της συντελείας του αιώνος». Ο Ιησούς
Χριστός είναι ΤΟ ΦΩΣ. Αυτός είναι η σωτηρία μας, και γεμίζει τα σύμπαντα με
χαρά, «Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Ασατε τω
Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξα-σται». Ας τον
αφήσουμε να γεννάται μέσα μας, γιατί ο Ιησούς Χριστός ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ... ΓΕΝΝΑΤΑΙ,
«Εως της συντελείας του αιώνος, Αμήν». (Ματθ. 28, 20).
Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος - Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου
Κληρικών Ελλάδος
